Zorg gemeen(te)goed

Meer dan ooit doet het er toe wie straks de besluiten neemt in de gemeente. Want in onze steden en dorpen wordt straks bepaald hoe we mensen aan een baan helpen en hoe we ouderen en zieken de zorg geven die ze verdienen.

Stel dat je zelf een beetje hulp kunt gebruiken. Omdat je zorg nodig hebt of je baan bent kwijtgeraakt. Hoe zou jij dan geholpen willen worden?

De meeste mensen antwoorden dat ze zo dichtbij mogelijk willen aankloppen. Bij hun gemeente als ze geen werk meer hebben. Bij hun huisarts of wijkverpleegkundige als ze zorg nodig hebben. En dan liefst zo lang mogelijk thuis, in een vertrouwde omgeving. Omringt door de mensen van wie ze houden, zonder ze tot last te zijn. Want wie echt ziek is wil professionele hulp en niet de buurman.

Voor die persoonlijke zorg en ondersteuning moet er heel wat veranderen. Want de huidige zorg is ondanks de enorme inzet van alle zorgmedewerkers vaak onpersoonlijk, onnodig versplinterd en op termijn onbetaalbaar. Wat mensen nodig hebben wordt nu in Den Haag bepaald en vervolgens aanbesteed aan grote bedrijven waar het persoonlijk contact is zoekgeraakt. Medewerkers voelen zich vaak een slaaf van de stopwatchcultuur. Mensen die hulp krijgen voelen zich vaak een nummer. De kosten zijn vaak onnodig hoog.

We moeten af van het systeem dat alleen kijkt naar nummers en regeltjes. Waarin het recht op een rollator of verhoogd toilet niet in te ruilen is voor het onderhoud van de tuin of extra hulp bij het aankleden. We moeten af van onnodige verspilling. Duizenden rollators en scootmobiels staan te verstoffen. Terwijl de soms écht gewenste hulp door diezelfde regels niet geboden mag worden.

Dat moet anders. De Partij van de Arbeid wil goede zorg en ondersteuning zo dicht mogelijk in de buurt. Daarom zorgen we voor duizenden extra wijkverpleegkundigen. Aan familie en vrienden vragen we of ze kunnen helpen. Alleen voor ondersteuning, niet voor professionele zorgtaken. Want die garanderen we altijd en overal.

Al die mensen die ouders en buren helpen moeten daarbij beter ondersteund worden. Hulp moet met werk te combineren zijn. Op de overheid en je werkgever moet je kunnen rekenen als het om mantelzorg gaat. Want wat zou je zelf liever hebben? Tafeltje-dekje of familie of vrienden die voor je koken? Een dure taxi of de buurman die je even brengt?

Zorg in de buurt. Dat is thuiszorg zonder stopwatch. Dat is de wijkverpleegkundige in een nieuw jasje. Met professionele zorgverleners voor het wassen, opstaan en de medische hulp. Met een rol voor familie en vrienden in de huishouding. Omdat het prettiger is en goedkoper.

Omdat we zo garanderen dat goede en betaalbare zorg voor iedereen een recht blijft. Vandaag en morgen.