In memoriam Bert Bruijn
Bert Bruijn was er een van de generatie politici die er nog voor kon kiezen van politiek een levenslange loopbaan te maken. En geboren in Haarlem Noord in 1949, dus tiener in de roerige jaren zestig, kon het moeilijk anders of Bert was een idealist die de wereld ging veranderen.
Op zijn vijfentwintigste, in 1974, werd hij lid van de gemeenteraad van Haarlem om dat twintig jaar te blijven waarvan een periode als wethouder. In zes van die jaren zat ik bij Bert in de fractie. Het was een tijd waarin de PvdA vier wethouders kon leveren. Natuurlijk ook wat te veel van het goede. Bovendien streden er velen in de partij om de macht en was het moeilijk daar zomaar tussen te komen. In 1994 stopte het raadswerk voor Bert, maar een jaar later werd hij alweer Statenlid, waar hij pas mee stopte toen hij in 2007 burgemeester werd voor onze buurgemeente Haarlemmerliede en Spaarnwoude. Bert was overigens voorstander van het zelfstandig blijven van die gemeente.
Vanuit zijn functie als burgemeester vroeg hij me af en toe om gespreksleider te zijn bij debatten in zijn gemeente als het spannend leek te gaan worden. Bert hield van het debat, was altijd aanspreekbaar, hij zei wat hij vond en hij wilde ook graag dat anderen geprikkeld werden om te zeggen wat ze vonden en zich niet in zouden houden omdat ze in gesprek waren met ‘de burgemeester.’ En dat lukte prima.
Buiten de politiek heeft Bert zich vooral veel bezig gehouden met varen. Hij was gek van oude schepen. Zo heeft hij er onder andere voor gezorgd dat er op de voormalige werf Zuidam een aanlegplek kwam voor de stichting kotterzeilen.
Een andere passie was Mutare. Bert heeft zich vele jaren ingezet voor samenwerkingsprojecten met Mutare, de Zimbabwaanse stad waar Haarlem een stedenband mee heeft. Dat begon begin jaren negentig met een volkshuisvestingsproject, dat slaagde door de inzet van vele Haarlemmers die zich belangeloos hebben ingezet en waarvoor de gemeente Mutare de grond gratis ter beschikking heeft gesteld. Er werden ruim tweehonderd huizen gebouwd voor mensen die uit krottenwijken kwamen. Zonder Bert was dat nooit van de grond gekomen. Ook daarna waren er tal van projecten, groot en klein die Mutare een betere stad hebben gemaakt, maar vooral ook veel hoop hebben gegeven. Van zonnepanelen op de daken tot en met het uitdelen van waka-waka lampen voor schoolkinderen.
In Zimbabwe werd de passie ook liefde toen hij Collen ontmoette, met wie hij trouwde en met wie hij had gehoopt in Mutare nog een lang leven samen te hebben in het nog niet zo lang geleden geopende bed- and breakfast, Pa Brown’s Holland house.
Bert stierf veel te vroeg. Maar Bert heeft de wereld wel degelijk veranderd. Dankjewel Bert.
