Crisis

Bij de opening van het politiek seizoen afgelopen zondag heb ik de aanwezigen aan de volgende ontboezeming blootgesteld.

pvda crisis

beste mensen, welkom bij de pvda haarlem. ik ben ruud antonisse, afdelingsvoorzitter. vanuit deze verantwoordelijkheid spreek ik u aan en ik hoop eerlijk dat u de moeite  neemt om mij goed aan te horen.

want beste mensen, ik maak me zorgen. ik heb diepe twijfels. we leven in een crisis. een economische, en ook een grote maatschappelijke crisis. de kranten, het journaal en de kroeg overal hoor ik en lees ik regelmatig over de crisis. de woningmarkt, werkloosheid, de aandelen en de banken, europa, het onderwijs, pensioenen, het leger, de politie, de zorg… de theaters, de middenstand, zzp-ers….en toch ben ik op vakantie gegaan.

De Overheid wil bezuinigen en hopelijk ook investeren. dan gaat het over geld, veel geld. wij gaan de pijn voelen en wij moeten meer zelfredzaam zijn. dat wil zeggen beter voor elkaar zorgen omdat de zorg niet meer te betalen is. wij moeten zelf meer ons best doen om, als wij geen werk hebben, te solliciteren. wij moeten meer aandacht hebben voor onze ouders en vaker zelf voor ze zorgen. wij moeten vrijwilligerswerk doen, meer uitgeven om te zorgen dat de economie blijft draaien. zo zijn er diverse voorbeelden van de terugtrekkende Overheid die armoedig roept dat wij vooral meer moeten doen voor elkaar.

de crisis, zit die niet vooral in ons hoofd?,;..hebben wij armoede? wie is er niet op vakantie geweest ? ik wil handen zien. wie van u komt regelmatig bij de voedselbank? nee toch,… wij hebben nog wel even een buffertje.

goed’ ik stel mijn vraag verkeerd, misschien wat te direct. laat ik het anders formuleren.. wie kent iemand in zijn omgeving die werkloos is geworden? wie kent iemand die de huur of de hypotheek niet meer kan betalen? en wat nu.. wat kunnen we betekenen voor deze mensen? kunnen wij ze helpen?  zijn wij bereid om geld te geven. zijn wij bereid om ook niet op vakantie te gaan en in plaats daarvan bijvoorbeeld de Haarlemse economie te helpen en geven wij bewust meer uit door ’t uit te geven bij de lokale middenstander.

een sociale crisis.. wat betekent dat? geen gast aan tafel, geen mensen die blij worden als ze je zien. niet met vakantie, geen kinderopvang, geen vlees op tafel.  niet meer op stap met vrienden, uit eten, jazz and more, je kunt het je niet permitteren.. ach wat was het trouwens druk he de afgelopen zomer op onze terrassen en jazz and more, heeft u de plastiek bekers geteld op straat na afloop.. a 2,50 euro per stuk??

waar ik van overtuigd ben  is dat de crisis bestaat in ons zelf.  wij denken dat wij niet met minder uit kunnen, dat wij minstens net zo rijk moeten zijn als vorig jaar of het jaar daarvoor. wij zijn dit zo gewend en wij vinden dit een verworven  recht.  wij vinden het heel normaal dat wij op een avond door de stad slenteren en voor ongeveer 60 euro verspillen aan onzin. dat heet welvaart dames en heren. dat heeft niets te maken met crisis of armoede. nogmaals; dat heet welvaart, iedere dag vlees en groente, ieder jaar op vakantie, een auto en openbaar vervoer, feesten en vrijheid!

wij zijn samen zo rijk, dat wij ons helemaal geen crisis hoeven te permitteren. armoede economisch en maatschappelijk. wat mij betreft; onze gedeelde schande is: meer niet zelf doen.. en niet eerlijk delen.

beste mensen, het kan zoveel eerlijker, het verdelen van onze rijkdom.  bezuinig niet op je broer, je vriend, je buurman, je maat, de collega,  je ouders, de middenstander in uw buurt. ik zeg investeer in je naaste, je medemens en houd ze erbij, nodig ze uit, samen is er geen gebrek en uitsluiting.

samen staan we sterk en ..weet u, dit is best een lang verhaal te vatten in 1 woord. een historisch woord. een krachtig geluid. luister, raak elkaar, help elkaar, wees niet zuinig en durf met minder te leven. 1 woord

solidariteit

dank u wel
discussieer, de crisis zit vooral in ons hoofd